چشم و چراغ دیگری از میان ما رفت ...

   در روزگاری که هر یک از ما گرفتارِ گرفتاریهای خودمان هستیم شاید هفته ها و ماهها بیایند و بروند و به یادمان نیاید که روزی «روح الله» درباره ارزش شهدا در جامعه آفت زده ما فرمود: «همین تربت پاک شهیدان است که تا قیامت مزار عاشقان و عارفان و دلسوختگان و دارالشفای آزادگان خواهد بود» و درباره والدین و خانواده های شهدا هم این جمله پرمعنی را که: « شما خانواده های شهدا چشم و چراغ این ملتید.»

  شاید دیگر بتوانید حدس بزنید رویدادی که مرا وادار کرد این چند سطر را بنویسم چیست. درگذشت پدر گرامی «شهید حسین مقصودلو» یعنی مرحوم حاج محمود مقصودلو که همین امروز اتفاق افتاد و مرا نیز مانند بسیاری دیگر از نوجوانهای نسل دهه 60 سرخنکلا به فکر فرو برد.

   به یاد دارم که

نامه دو جوان سرخنکلایی به یک شهید

  بعضی چیزها هستند که وقتی با دقت درباره آنها فکر کنی، علیرغم سادگی دنیایی از مفاهیم و نشانه ها را در خود دارند. چند روز قبل در میان یادگاری های دوران خردسالی خودم نامه ای جالب پیدا کردم که نمی دانم چطور به دست من رسیده است اما الان مطمئناً از بسیاری از یادگاری های شخصی و خانوداگی ام برایم ارزشمند تر است.

  به یاد دارم آن سالها هر چیزی که مربوط به «جنگ» بود را با دقت و در جای مطمئن نگهداری می کردم، از دفترچه خاطرات پدرم در جبهه گرفته تا عکسهای برادرم و دوستانش پای اتوبوس هنگام اعزامشان به منطقه و تصاویری از تشییع یا مراسمی که برای شهدای روستای آن روز سرخنکلا برگزار می شد. یا حتی چند پوکه فشنگ خالی که بزرگترها از جبهه برایمان به سوغات می آوردند یا خودمان با کنجکاوی کودکانه مان و تلاش فراوان در حوالی «تپه مقصوتی»